Vandaag heb ik zo'n typische ‘ADD dag'. Ik voel mij super onrustig en het lukt maar niet om me te ontspannen. Vliegend van de ene taak naar de andere, prop ik tussendoor mijn lunch in mijn mond, zonder het te proeven. Mijn gedachten schieten van A naar Z. Gelukkig lukt het me om mij op mijn werk te concentreren. Maar de dag laat zich beschrijven met één woord: ongemak.
Ik kan er niets anders van maken. Ik voel me ongemakkelijk in mijn eigen lichaam & geest.
Ik krijg appjes binnen, geef een beetje antwoord, ga weer verder met werken, doe een korte meditatie, dans een beetje, brand Palo Santo en ik adem diep.
De innerlijke onrust blijft aanwezig. Mijn lichaam doet pijn, mijn hoofd gaat tekeer. De takenlijst wordt korter, de onrust groter. Niet alleen op mijn laptop staan 20 tabs open, maar ook in mijn hoofd.
Soms voelen dit soort dagen vol impulsiviteit en afwisseling fijn; ik krijg veel voor elkaar, voel me blij en gemotiveerd. Maar op andere dagen – zoals vandaag – is het frustrerend. Ik wil me ontspannen, maar het lukt maar niet.
Mijn hart, mijn hoofd… Alles gaat blijft tekeer gaan.
“Stop”, zeg ik tegen mezelf. “Neem een pauze. Je hoeft niets.”.
Mijn hartslag is hoog, gedachten razen door mijn hoofd en ik weet gewoon niet wat ik met mezelf aan moet.
Ik mediteer ieder uur. Met binaural beats op de achtergrond masseer ik mijn voeten en mijn schouders. Ik probeer wat te lezen tussen het werken door en gebruik mijn nieuwe kristallen massageroller op mijn gezicht. Gisteren was dit zo fijn, maar vandaag doet het weinig. Ook drink ik kamillethee en doe ik wat lavendelolie op mijn slapen. Vervolgens nog wat Wim Hof ademhalingsoefeningen.
‘Waarom voel ik me nog steeds zo? Ik doe alles wat ik moet doen om te ontspannen!', vraag ik me af.
Ik probeer weer te werken, maar dit maakt het alleen maar erger. “Ik moet niet meer naar mijn beeldscherm kijken”, zeg ik tegen mezelf. Ik ga weer even mediteren. De zon schijnt, dus ik doe het raam open. “Yes, frisse lucht!”. Ik adem diep.
Heel even voel ik me beter, als ik de zonnestralen op mijn gezicht voel. Maar na een paar minuten begint alles weer tekeer te gaan.
Niets lijkt te werken vandaag…
Ik krijg appjes van een goede vriend, mede-ADHD'er.
“Rot op!”, denk ik. “Laat me met rust, ik kan dit ff niet hebben nu”.
Maar hij stelt me precies dié vraag die ik nodig had.
“Is het mogelijk dat je zo onrustig bent omdat je jezelf aan het afleiden bent van iets wat je niet wil voelen?”
Meteen barstte ik in tranen uit.
Dat is het!
Afleiding…
Ik voel me super verdrietig en ik accepteer dit niet. “Mijn verdriet slaat nergens op”, vertel ik mezelf (onbewust). Ik druk het weg.
Ik vlucht van wat ik niet wil voelen
De ‘ADHD-symptomen' – onrust, impulsiviteit, druk zijn, van de hak op de tak gaan, niet ontspannen – zijn vandaag een vlucht van wat ik niet wil voelen.
Het is niets meer dan afleiding van wat is.
Nu weet ik wat ik moet doen
Ik huil, ik voel, ik adem.
Ik huil nog een beetje meer.
Langzaam verdwijnt de innerlijke chaos en ik kan weer tot rust komen…
