Herken jij dat gevoel, dat je doet wat er van je verwacht wordt, maar dat je eigenlijk diep van binnen weet dat je iets anders wilt? Misschien ben je wel gaan studeren omdat iedereen dat doet, of omdat jouw ouders dat aanmoedigen. Of heb je een fulltime corporate baan omdat je partner vindt dat jullie in een groot en duur huis moet wonen, terwijl je zelf stiekem meer vrijheid zou willen. Of heb je misschien dromen die je nog nooit hardop hebt durven uitspreken?
Heb jij het gevoel dat bepaalde dingen anders kunnen, en misschien wel beter kunnen?
Ben je bang dat mensen jou raar vinden, omdat je anders denkt?
Dan is dit blog voor jou geschreven. Zelf heb ik me namelijk jarenlang aangepast aan wat ik dacht dat mijn omgeving van mij verlangde. Nu ik 35 ben durf ik EINDELIJK mijn eigen keuzes te maken. Al hoor ik af en toe nog dat stemmetje in mijn hoofd. Het stemmetje dat mij vertelt om voorzichtig te zijn, en om ‘verstandige' keuzes te maken.
Maar je leeft maar 1 keer. En alleen JIJ weet hoe je je tijd op deze mooie wereld het beste kunt besteden.
Dromen of conformeren?
Zelf droomde ik als kind al van vrijheid, reizen, andere culturen & alternatieve manieren van leven. Het ‘standaard plaatje' van studie, carriere, baan, huis en gezin vond ik nooit zo aantrekkelijk. Ik keek naar de mensen om mij heen die dit leventje leiden en dacht ‘dit kan toch anders?'.
Ik moest er eerlijk gezegd niet aan denken om zo te leven.
Maar voordat ik eindelijk naar mijn gevoel durfde luisteren en mijn eigen keuzes durfde maken, was ik een burn-out en heel veel jaren verder.
Jarenlang heb ik me geprobeerd te conformeren…
Wat was het een lastige les om te leren, om volledig naar mijn eigen gevoel te luisteren en om keuzes te maken voor mezelf, zonder me druk te maken om wat een ander daarvan vindt.
Leven vanuit angst
Veel mensen leven vanuit angst. We willen alles verzekeren en ons leven in de toekomst veilig stellen. We sluiten een hypotheek af zodat we in 30 jaar een huis kunnen afbetalen. Verder hebben we zorgverzekeringen, levensverzekeringen, inboedelverzekeringen en noem maar op. We sparen voor ons pensioen, terwijl we helemaal niet weten wat er met ons pensioen gaat gebeuren in de toekomst.
Maar kan dit eigenlijk wel, een toekomst veilig stellen? En wat kost deze (schijn)zekerheid ons?
Dit zijn vragen die ik mezelf al op jonge leeftijd stelde.
Zekerheid hebben vond ik nooit zo belangrijk. Veel liever had (en heb) ik vrijheid. Ik wil het leven ten volste leven, genieten van ieder moment, nieuwe dingen ontdekken, leren, groeien, verbinden, interessante mensen ontmoeten…
30 jaar lang fulltime moeten werken (en daarvoor mijn dromen moeten opgeven) om een huis af te lossen en om mooie spullen te kopen? Ik wist dat dit mij niet gelukkig zou maken.
Wat wilde jij graag als kind?
Wanneer je jong bent ben je nog maar minimaal gevormd door je omgeving. Als kind weten we daarom vaak het beste wat we willen en waar we blij van worden.
Ik werd bijvoorbeeld heel blij van dansen, sporten, muziek maken en door de atlas bladeren op zoek naar afgelegen plekken op de wereld. Eén van mijn favoriete films als kind was 7 years in Tibet.
Of je nu wel of geen ADD-hoofd hebt zoals ik, kinderen zijn goed in dromen.
Wat waren jouw dromen als kind?
Als ADD kind (zonder diagnose) wist ik het al…
Niet alleen zijn kinderen goed in het hebben van de wildste dromen in hun hoofd. Ook weten veel kinderen goed at ze nodig hebben, omdat inderen nog heel goed in contact zijn met hun intuïtie.
Als ik had geluisterd naar mezelf en wist dat ADD bestond, had ik als kind al goed door dat ik een ADD-hoofd had.
Ik wilde mijn bed bijvoorbeeld in een bepaalde hoek hebben staan en ik moest met mijn hoofd aan die ene kant liggen. Hoe onlogisch dit voor een ander ook was, ik sliep zo beter. Mijn computer moest eigenlijk niet in mijn slaapkamer staan, want daardoor kon ik niet tot rust komen. Soms ging ik gewoon even op mijn hoofd staan. Dit was misschien raar, maar het voelde goed. Op school voerde ik vaak de opdracht niet precies uit zoals het de bedoeling was, want ik wist dat het (voor mij) beter of anders kon.
Pas toen ik 28 was en gediagnosticeerd werd met ADD, begreep ik van mijn ADD-coach dat dit allemaal heel normaal was, en dat het handig is om naar je gevoel te luisteren en jezelf te geven wat je nodig hebt.
Als kind vond ik het trouwens al vreemd dat we op school dingen uit ons hoofd moesten stampen. Jaartallen, de geschiedenis vanuit ons perspectief.. Ik wilde het leven begrijpen, in plaats van leren ‘hoe het zit' (want er is toch helemaal geen waarheid?).
Mijn punt hier: als kind weten we vaak veel beter wie we zijn en wat we willen. We ervaren nog niet zoveel angst, en we verlangen niet naar zekerheid.
De pubertijd was verwarrend, maar ook toen wist ik het
Ook tijdens de pubertijd wist ik eigenlijk wel wie ik was en wat ik wilde. Maar zoals voor iedereen was ook voor mij de pubertijd verwarrend. Want je moet je toch een beetje conformeren aan de maatschappij, school, familie en de rest van je omgeving. Dit hoort bij het volwassen worden, toch?
Toch wist ik stiekem ook toen dat ik niet in een hokje paste. Ik wist bijvoorbeeld toen nog steeds dat ik heel ongelukkig zou worden van het ‘standaard plaatje' (studie, baan, carrière, huis kopen, gezin). Stiekem droomde ik nog steeds van reizen en van alternatieve manieren van leven. Dit durfde ik alleen nog lang niet hardop uit te spreken. Dus deed ik maar alsof ik ‘normaal' was en ook mijn best deed om dit ‘gebaande pad' te volgen.
VRIJHEID!
Als mensen tegen me zeiden ‘zou je dat nou wel doen? Voorzichtig hoor!' of als ze argwanend vroegen ‘maar hoe ga je dat dan doen?' voelde ik enorme weerstand.
‘Waarom zou je zo voorzichtig willen leven?', dacht ik.
Ik voelde een sterke passie voor het leven. Ik wilde vrijheid en de wereld ontdekken. Binnen deze visie was geen plek voor angst.
Tijdens een muziekexamen op de middelbare school speelde en zong ik “Mijn leven is van mij” van Pia Douwers op de piano. Heel bewust had ik dit lied niet uitgezocht op basis van de tekst, maar ik kan me wel herinneren dat ik regelmatig moest huilen als ik mijn gevoel in het nummer probeerde te stoppen. De songtekst is nog steeds erg toepasselijk voor mij.
Ik wil niet gehoorzaam, getemd en oppassend zijn
Ik wil niet fatsoenlijk, geremd en volwassen zijn
Ik ben niet van jou, nee ik ben vrij
Mijn leven is van mijOp 't ijs wil ik schaatsen
En zelf zien hoelang het houdt
Op 't koord wil ik dansen
Gevaarlijk? dat laat me koud
Ik ga voor geen risico opzij
Het leven is van mijMij kun je niets leren, met dwang en met straf
Ik weiger te buigen voor plicht
Wil jij me bekeren, dan wend ik me af
En vlieg als een meeuw naar het lichtIk wil alles leren
Vrijwillig en zonder dwang
En alles riskeren
Want ik ben voor niemand bang
Zo vecht ik en worstel ik me vrij
Mijn leven is van mij
Loopbaan, HELP
Op de middelbare school wordt je voor het eerst gevraagd welke richting je op wil qua studie. We deden beroepentests. Het dansen en het muziek maken (waar ik als kind zo blij van werd) waren een beetje op de achtergrond getreden, maar uit verschillende loopbaantests kwamen beroepen zoals muzikant, acteur, creatief entertainer, kunstenaar en paranormale beroepen.
Daar kun je natuurlijk geen geld mee verdienen, werd mij verteld. Maar beroepen waar je wel geld mee kunt verdienen zoals arts, account manager, verkoper, tandarts… Het trok me allemaal niet. Het leek me toen al vreselijk om 40 uur per week op een kantoor (of op een andere plek) te zitten.
Toch koos ik maar een studie, terwijl ik eigenlijk geen idee had waarom. Ik wist nog helemaal niet wat ik wilde.
Als jong-volwassene wist ik het eigenlijk ook…
Toch vond ik het heerlijk om te gaan studeren, want eindelijk werden we door de volwassenen gelijkwaardig behandeld, in plaats van als kind dat gewoon moet luisteren.
Na een paar mislukte studie-pogingen (SPH & Culturele Antropologie & Ontwikkelingssociologie) ging ik een seizoen in Gerlos (Oostenrijk) werken, in een aprés-ski café. Zoals ik het me kan herinneren was dit de eerste keer dat ik een keuze maakte waar niet iedereen uit mijn omgeving het ermee eens was. “Maar je moet toch studeren? Zo krijg je toch een achterstand op je leeftijdsgenoten?”. Dit soort uitspraken hoorde ik regelmatig. Toch ging ik…
Het was een geweldig seizoen, waarin ik niet alleen heel veel lol had maar ook veel over mezelf en over het leven leerde. Mijn zelfvertrouwen groeide, en ik voelde me steeds meer ‘ik'.
Mijn eerste ‘echte' job
Mijn eerste ‘echte' job was ook mijn laatste. Ik werd office manager en later account manager bij een detacheringsbureau. Dit heb ik (gelukkig) niet lang volgehouden. Dit was misschien wel de ongelukkigste tijd van mijn leven. Iedere ochtend ging ik met tegenzin naar mijn werk. Gelukkig had ik leuke collega's. Daardoor kon ik het een beetje volhouden.
Vanaf mijn 15e werkte ik in een Sportcentrum & Grand Café. Daar deed ik verschillende dingen; van horeca tot receptiewerk, spinninglessen geven en het organiseren van open dagen. Eigenlijk paste dit werk best goed bij me, maar altijd was er het stemmetje ‘je werkt onder je niveau, je hoort carrière te maken'.
‘Wat een bullshit', denk ik nu!
Toch maar een HBO studie
Toch koos ik rond mijn 25e toch weer voor een (deeltijd) studie naast mijn werk. HBO communicatie, want daar kun je wel geld mee verdienen dacht ik. Het stemmetje van ‘je moet carrière maken en voor huisje-boompje-beestje gaan' was nog steeds aanwezig.
Het studeren was trouwens super leuk hoor, en ik heb hier nooit spijt van gehad. Wat ik tijdens mijn studie geleerd heb pas ik nog steeds dagelijks toe in mijn werk.
Maar ook tijdens deze studie was alles gericht op het vinden van een fulltime baan, bijvoorbeeld als communicatie-adviseur. Van het idee om 40 uur per week op een kantoor te zitten of voor een baas te werken kreeg ik nog steeds jeuk. 's Avonds moe thuiskomen, op de bank ploffen en in het weekend (ook moe) genieten van een klein beetje vrije tijd, op plekken waar het druk is want iedereen is vrij? Niet helemaal mijn ding…
Opgebrand! Na een persoonlijke crisis ging ik eindelijk voor mezelf kiezen
Terwijl ik communicatie studeerde en fulltime werkte viel de bom. Na het jarenlang pleasen van iedereen om mij heen (terwijl zij daar niet eens om vroegen) – leraren, familie, vrienden, werkgevers – was ik helemaal op. Ik zat ineens thuis met een burn-out.
Het cliché was ook voor mij waarheid; een persoonlijke crisis zorgde ervoor dat ik EINDELIJK voor mezelf ging kiezen. Ik kreeg de diagnose ADD, ging een jaar lang in behandeling bij PsyQ en besloot daarna om te vertrekken naar Nieuw Zeeland, om mezelf opnieuw te ontdekken.
Deze reis was FANTASTISCH. Ik kocht een leeg busje, bouwde die om tot camper en reisde een jaar lang door dit prachtige land. Tussendoor ging ik Wwoofen en Workawayen en ontmoette ik de meest interessante mensen.
Verwachtingen loslaten, HEERLIJK!
Hoe meer ik de verwachtingen van anderen durfde los te laten, hoe vrijer ik me ging voelen (DUH). Omdat ik in Nieuw Zeeland veel andere vrije geesten tegenkwam, ontdekte ik dat het helemaal niet zo raar is om andere keuzes te maken. Als ik vertelde over mijn dromen en ideeën kreeg ik reacties zoals ‘wauw, wat gaaf!' in plaats van ‘jeetje, maar hoe moet dat dan met je carrière of huis?'.
Door gesprekken te voeren met gelijkgestemden kreeg ik nog meer zin in al mijn dromen. Deze reis en iedereen die ik daar heb ontmoet hebben mij enorm geinspireerd!
“Follow your highest excitement” en laat niemand jou vertellen hoe je je leven moet leiden
Van het durven loslaten van verwachtingen van anderen (die vaak vooral in je eigen hoofd zitten) pluk ik nog steeds de vruchten. Ik werk volledig zelfstandig en locatie-onafhankelijk, woonde vorig jaar 8 maande in Portugal, heb binnenkort een campertje en ik kan mijn werk overal mee naartoe nemen. Omdat ik passief inkomen opbouw, hoef ik steeds minder uren te werken. Op deze manier – ook door te beleggen – werk ik aan mijn eigen pensioen. Gelukkig ben ik niet gebonden aan een huis, want dit past helemaal niet bij mij. Ik wil niet weten waar ik over 2 jaar woon.
Natuurlijk hoop ik nog steeds dat mijn omgeving mijn keuzes snapt en steunt. Maar ik realiseer me ook dat de mensen waar ik van hou willen dat ik gelukkig ben. En dit kan ik alleen maar zijn door mijn eigen pad te volgen.
Moraal van het verhaal: volg je enthousiasme! Laat niemand vertellen hoe je je leven moet leiden. Alleen jij weet namelijk waar je gelukkig van wordt.
