Mijn verhaal

Van complete chaos in mijn hoofd en mijn leven, naar rust, vrijheid en vertrouwen.

De Wondere Wereld van mijn Dromerige ADD-Brein

Lieve Wandering Mind,

Wat fijn dat je er bent! Op deze pagina neem ik jou mee in mijn proces van kind tot nu. Ik deel mijn uitdagingen, ervaringen, lessen en de dingen die ik in iedere fase nodig had. Hiermee hoop ik jou te kunnen inspireren om ook te gaan ontdekken wie je werkelijk bent, en je te laten zien dat het leven met een neurodivers brein heel fijn en betekenisvol is. Dat het mogelijk is om grip te krijgen op de chaos, op een natuurlijke manier (in mijn geval zonder ADHD-medicatie). En dat ons bijzondere brein, met al z'n chaos, dromen en creativiteit, geweldig is.

Leuk dat je meeleest! Ik ben ook heel benieuwd naar jouw verhaal. Deel je jouw uitdagingen en dromen in onze community? Open zijn heeft mij enorm geholpen in m'n proces richting zelfacceptatie, maar vooral in het aangaan van authentieke verbinding met anderen. Dit gun ik jou natuurlijk ook 🙂

Liefs, José

Direct naar:

0-11 jaar • ADD kind, zonder diagnose

Dromerig en overprikkeld

Als klein meisje had ik al het gevoel dat ik anders ben. Dromerig, snel afgeleid, overprikkeld, emotioneel, met een overactief brein en giga chaotisch. Ik voelde me onbegrepen, ongehoord, en vaak afgewezen. Maar ook was ik creatief, expressief, enthousiast, avontuurlijk en nieuwsgierig. Door mijn enthousiasme en overactieve brein, sliep ik weinig en voelde ik me eigenlijk nooit écht ontspannen. Ik was altijd moe (wist niet beter), super gevoelig en regelmatig voelde ik me alleen en onbegrepen.

Een wereld die niet voor mij gemaakt was

Leraren op de basisschool vonden me dromerig, ik hield me vaak niet aan de opdrachten. Als een juf of meester aan me vroeg of ik het antwoord wist, werd mijn hoofd knalrood en viel ik stil. Ik had namelijk geen idee waar het gesprek in de klas over ging. In mijn gedachten was ik afgedwaald, en bevond ik me in een wereld die ik op dat moment veel interessanter vond. Bij rekenen had ik vaak het goede antwoord, maar kon ik niet uitleggen hoe ik daar gekomen was. De leraar trok dan de conclusie dat ik afgekeken had.

Ik was slim genoeg, haalde goede cijfers, en had net zoals iedereen hobby's, vriendjes en vriendinnetjes. Maar ik wilde op maandag piano spelen en op dinsdag gitaar. Op woensdag wilde ik dansen, maar ook op turnen, en meedoen aan Kinderen voor Kinderen. Mijn spullen slingerde rond in huis, ik was regelmatig wat kwijt en ik hoorde regelmatig “doe niet zo raar”, “dat hoort niet zo”, “gedraag je nou eens”.

Dagelijks was ik overprikkeld. Als ik thuis kwam van school rende ik naar mijn eigen kamer, sloot ik de deur en wilde ik – compleet overweldigd – met rust gelaten worden. Ik was blij, expressief en had grote dromen. Maar tegelijkertijd was alles teveel. Ik sliep nauwelijks, en stond altijd ‘aan'. Mijn moeder kan zich vast mijn woede-uitbarstingen nog herinneren, zoals toen ik met een kledinghanger het behang van de muur trok. Of mijn zusje, toen ik de oren van haar (knuffel)konijn had getrokken.

Omdat sommige mensen – kinderen en volwassenen – mij een beetje raar en anders vonden, ontwikkelde ik gevoelens van schaamte. Al jong leerde ik om maar niet te laten zien wie ik echt ben, en heel veel dingen te verbergen.

Ik voelde me onbegrepen, gefrustreerd en vaak afgewezen. Alsof ik leefde in een wereld die niet voor mij gemaakt was.

Wat ik nodig had

Kennis en begrip
Reguleren zenuwstelsel, emoties en gevoeligheid
Regelmatig rust & ontprikkelen
Aarden
Dansen: ballet zorgde voor focus, en ik kon mijn energie en expressie hierin kwijt
Sporten, om mijn energie te reguleren
Een diagnose?

Populaire artikelen

Ik wilde me dolgraag, net zoals iedereen, begrepen voelen. Mijn gevoeligheid zorgde ervoor dat mijn bed in een bepaalde hoek in de kamer moest staan, en ik mijn computer niet in mijn slaapkamer wilde hebben. Producten die me in die tijd goed geholpen zouden hebben, zijn etherische lavendelolie en een slaaptunnel of verzwaringsdeken.

Ik had dolgraag op mijn eigen manier en tempo geleerd. Dingen creëren in plaats van opdrachten uitvoeren. Vooruit werken, uitgedaagd worden, in plaats van geremd: ‘doe nou maar gewoon, zoals het hoort'. De vrije school had ik vast fantastisch gevonden.

Ook had ik tijd nodig om prikkels te verwerken. Maar hoe leg je dat uit als kind? Yoga en meditatie waren perfect geweest voor mij, maar dat soort spirituele activiteiten waren toen nog alleen nog besteed aan ‘geitenwollensokkentypes'.

Misschien had een diagnose geholpen, al kan dat ook weer stigmatiserend werken. Maar begrip, voor mezelf en van anderen, was fijn geweest in deze tijd. Als ik nu een tip zou geven aan ouders van kinderen met een bijzonder brein, zou ik zeggen: leer je kind om tot rust te komen en naar zichzelf te luisteren. Ga samen ontdekken wat nodig is. Zorg voor begrip en acceptatie. Bouw rust in. Leer je kind te mediteren, bijvoorbeeld met Stilzitten als een Kikker. En ga op zoek naar informatie en tools die jouw kind kunnen ondersteunen bij uitdagingen. Een paar dingen die in mij opkomen zijn: lavendelolie om te ontspannen, de juiste voeding (lees bijvoorbeeld the Kid Friendly ADHD cookbook), een spijkermat en de Moonbird ademcoach.

Als kind wilde ik me gewoon goed voelen. En dat was niet altijd het geval. Regelmatig ervaarde ik verdriet, woede en frustratie. “Waarom begrijpt niemand me?”, dacht ik op die momenten. “Waarom luistert niemand naar me?”. Op andere momenten voelde ik me wel goed: als ik kon dansen, sporten of zingen. Op die momenten was ik in contact met mezelf en met mijn lichaam. Ik was gegrond, ik kon gewoon zijn en mezelf uitdrukken.

Toen ik net kon schrijven was ik al bezig met persoonlijke ontwikkeling, en schreef ik dagboeken vol met psychologische hersenspinsels.

Waardevolle producten voor kinderen

Boek: Stilzitten als een kikker

Een boek vol rustgevende mindfulness oefeningen waar kinderen zelf om vragen

Wobbel balanceboard voor kinderen

Stimuleert creativiteit (lichaams)bewustzijn, focus en concentratie.

Verzwaringsdeken voor kinderen

DDS (diepe druk stimulatie) helpt kinderen bij ontspannen en slapen.

12-18 jaar • Pubertijd

Puberen met ADD zonder diagnose: De middelbare school

Als puber had ik al geleerd om mijn uitdagingen te maskeren, en leek alles vanzelf te gaan. Op het Segbroek College in Den Haag begon ik in een HAVO-VWO klas en werd ik zelfs door mijn mentor in een groepje ‘kinderen met hoge potentie' gestopt, en kon ik extra vakken volgen. Het leren ging me makkelijk af, al kon ik me pas concentreren als het echt moest. De avond van tevoren om 23.00 uur beginnen met leren voor een proefwerk was geen uitzondering. Ook kwam ik bijna iedere dag te laat, vergat ik mijn boeken of mijn huiswerk te maken en had ik vaak gedoe met leraren (ik kon niet zo goed omgaan met autoriteit. Nog steeds niet, trouwens, haha!). Met andere leraren had ik juist weer een hele bijzondere band, en had ik hele diepe gesprekken, zelfs als ik thuis was, via e-mail. Dan voelde ik me gezien en begrepen.

Ik had vaak dubbele afspraken; mijn vriendinnen werden gek van me als ik weer eens zei ‘oeps, ik heb verkeerd in mijn agenda gekeken'. Maar mijn moeder werd ook regelmatig gek van me, bijvoorbeeld als ik weer eens na een feestje midden in de nacht voor de deur stond zonder sleutel.

Onzeker en altijd moe

Wat ik me nog kan herinneren, en wat waarschijnlijk weinig mensen weten, is dat ik altijd moe was. Dagelijks viel ik pas rond 03.00 uur 's nachts in slaap (daarvoor was mijn hoofd een flipperkast), en mijn ouders kregen me soms 's morgens mijn bed niet uit. Maar ik wist niet beter. Wel vroeg ik me soms af ‘wat is er mis met mij?'. Ik deed zelfs een online ADD test, waar een positieve uitslag uitkwam. Maar vervolgens ondernam ik geen actie.

Ik wist niet wat het betekende om te ontspannen, ik stond altijd ‘aan' en mijn dagen waren volgepland. Mijn hoofd voelde als een flipperkast. Meestal waren de gedachten positief: grote dromen, ideeën, toekomstplannen… Het probleem was: ik vond alles leuk.

Toen ik 15 was kreeg ik mijn eerste bijbaantje voor 2-3 avonden per week. De andere avonden was ik aan het sporten of bezig met muziek. Ik ging altijd door. Dit was misschien een manier om niet te hoeven voelen hoe onzeker, alleen, afgewezen en anders ik me voelde. Een vlucht. Al vond ik alles ook heel leuk: ik had veel te veel interesses en voelde me continu alsof ik 20 levens nodig had. Maar ook wilde ik graag iedereen tevreden houden, en kon ik geen nee zeggen.